Ακολουθείστε τον παρακάτω σύνδεσμο μέσω της εφαρμογής learnigapps. Προσπαθήστε να βρείτε 8 κρυμμένες λέξεις από την συνταγή για την τάρτα μήλου. https://learningapps.org/display?v=p18tdb17j18
Ακολουθείστε τον παρακάτω σύνδεσμο μέσω της εφαρμογής learnigapps. Προσπαθήστε να βρείτε τη σωστή σειρά στο κείμενο, ώστε να έχετε τις οδηγίες για τη συνταγή της μηλόπιτας. https://learningapps.org/4878567
Επισκεφτείτε το σύνδεσμο που ακολουθεί και ολοκληρώστε το χάρτη της Ηλείας. Βάλτε φωτογραφίες από την πρωτεύουσα του Νομού, 3 σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους και 2 φωτογραφίες από περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλους ανάλογα με τις προτιμήσεις σας. Δώστε το όνομα κάθε περιοχής. Ακολουθείστε τον παρακάτω σύνδεσμο.
Δημιουργία padlet για την παρουσίαση του τόπου μου.
Οι μαθητές χωρίζονται σε δύο ομάδες. Η κάθε ομάδα θα παρουσιάσει σημεία ενδιαφέροντος από την Ηλεία και το Παρίσι. Για να είστε σίγουροι για τις πληροφορίες που θέλετε να δώσετε μπορείτε να επισκεφτείτε τις παρακάτω ιστοσελίδες.
Παρίσι: https://www.parisinfo.com/
Ηλεία: https://fr.wikipedia.org/wiki/Olympie
Στη συνέχεια με τους κωδικούς που σας έχουν δοθεί αναρτήστε τις πληροφορίες που θέλετε να μοιραστείτε με τους φίλους σας καθώς επίσης και φωτογραφίες ή βίντεο της επιλογής σας στους ψηφιακούς τοίχους που δημιουργήθηκαν για το σκοπό αυτό. Στην ανάρτηση θα πρέπει να αναφέρετε δυο λόγια για αυτό που θα παρουσιάσετε. Το όνομα των ομάδων έχει ήδη δοθεί όπως αναφέρεται παρακάτω.
1. https://padlet.com/alexialiag/48lo4zpn31y2 Paris, mon amour
2. https://padlet.com/alexialiag/3d39xn8vqnm3 Le pays des dieux
«Non, je ne regrette rien» είναι ένα γαλλικό τραγούδι που συντέθηκε από τον Σαρλ Ντυμόν, με στίχους από τον Μισέλ Βωσέρ. Γράφτηκε το 1956 και είναι γνωστό με την καταγραφή του 1960 από την Εντίθ Πιάφ. Ο τίτλος μεταφράζεται ως «Όχι, δε μετανιώνω για τίποτα».[1]
Η Πιαφ αφιέρωσε το τραγούδι στη γαλλική Λεγεώνα των Ξένων.[2] Κατά τη στιγμή της ηχογράφησης, η Γαλλία συμμετέχει σε μια στρατιωτική σύγκρουση, τον Αλγερινό Πόλεμο (1956-1962), η οποία υποστήριζε το προσωρινό πραξικόπημα του 1961 από το γαλλικό στρατό. Το τραγούδι ηχογραφήθηκε όταν η αντίσταση είχε καμφθεί. Άφησαν τους στρατώνες τραγουδώντας το τραγούδι, το οποίο έχει πλέον γίνει μέρος της κληρονομιάς της Γαλλικής Λεγεώνας των Ξένων και τραγουδιέται όταν είναι σε παρέλαση.[3]
Ως ένδειξη της ευελιξίας του, το τραγούδι εγκρίθηκε επίσης ως «προσωπικός ύμνος» από ένα πρόσωπο από αντίθετο πολιτικό πόλο: τον πρώην Ολλανδό στρατιώτη Γιόχαν Κορνέλις Πρίνσεν (περισσότερο γνωστό ως Poncke Princen), ο οποίος εγκατέλειψε το 1948, προσχώρησε στην ανεξαρτησία της Ινδονησίας, όπου επαναστάτες αγωνίζονται κατά των Ολλανδών, και πέρασε περισσότερα από οκτώ χρόνια στις φυλακές της χώρας του, που εγκρίθηκαν στο πλαίσιο των διαφόρων δικτατοριών.[4]
Το τραγούδι έχει καταγραφεί από τουλάχιστον μια δωδεκάδα άλλων καλλιτεχνών.
Χρησιμοποιείται ως το φινάλε της ταινίας «La vie en rose«, μια βιογραφία της Πιάφ. Η ταινία κλείνει με το εναρκτήριο τραγούδι στο θέατρο Olympia τον Νοέμβριο του 1960.
Μικρά παίρναμε το τρένο πρωί πρωί, όλη η γειτονιά παρέα, με τα σακίδια στον ώμο, τα φαγητά και το νερό και περνούσαμε όλη τη μέρα στη θάλασσα. Έπρεπε να περάσουν χρόνια πολλά και να γυρίσουμε τον κόσμο όλο για να καταλάβουμε πόσο τυχεροί ήμασταν που περάσαμε τα παιδικά και εφηβικά μας καλοκαίρια στην παραλία του Καιάφα. Εκεί μάθαμε κολύμπι παρόλα τα κύματα, εκεί παίξαμε και αργότερα ερωτευτήκαμε, εκεί επιστρέψαμε αργότερα με τις παρέες μας, τις σκηνές μας. Ούτε για αστείο δεν συζητούσαμε ότι μπορεί κάποια μέρα, αυτό που η φύση μας χάριζε απλόχερα, να πάψει να υπάρχει. Και όλα αυτά μέχρι τον Αύγουστο του 2007. Αυτά τα ξέρετε, έχουν αρκούντως σχολιαστεί από τη δημοσιογραφική τους πλευρά. Το συναισθηματικό κομμάτι όμως, του να μην ξέρεις για πιο στενοχωριέσαι περισσότερο μετά τη λαίλαπα της φωτιάς και να μονολογείς »μα και ο Καιάφας…» μας καταδιώκει ακόμα.
Σήμερα λοιπόν με τα παιδιά του Γυμνασίου Κρεστένων και δύο καθηγήτριες φυτέψαμε μια γωνίτσα του. Είναι σε μια ηλικία που έχουν αναμνήσεις από το δάσος που υπήρχε εκεί και είναι συγκινητικό το πόσο θέλουν να το αποκαταστήσουν. Δούλεψαν όλο το πρωινό με τις αξίνες και τα χέρια τους μα πάνω από όλα με την ψυχή τους και ήταν τόσο χαρούμενα γι’ αυτό. Αυτό σα μια μικρή συμβολή για το τι κάνουν τα παιδιά σήμερα σε συζητήσεις που έχουν ανοίξει τελευταία στη μπλογκόσφαιρα. Τα παιδιά ήξεραν περισσότερα από εμάς για τη φύση ή τουλάχιστο την έχουν ζήσει περισσότερο. Μπορούσαν να ξεχωρίσουν με άνεση τη μικρή πευκοπούλα από την κουκουναριά, να φτιάξουν σωστά τους λάκους των φυτών και να οργανωθούν σε ομάδες από μόνα τους για να κάνουν τη δουλειά τους αποταλεσματικότερη. Είναι βέβαια παιδιά που μεγαλώνουν κοντά στη φύση, από γονείς αγρότες τα περισσότερα. Μήπως όμως και εμείς πρέπει να μετράμε διαφορετικά πράγματα όταν αναφερόμαστε στις ικανότητες των παιδιών? Μήπως το πρόβλημα βρίσκεται στην έλλειψη πρωτοβουλιών από μέρους των μεγάλων που θα δώσουν τη δυνατότητα στα παιδιά να ξεδιπλωθούν και να δείξουν τις ικανότητές τους? Όπως και να έχει, τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο. Συγχαρητήρια και σε όλους αυτούς που πήραν την πρωτοβουλία για την ημέρα αυτή: Δασαρχείο Ολυμπίας, Νομαρχεία Ηλείας, Δ/νση Περιβαλλοντικής Δ/θμιας Εκπαίδευσης.
Πάντως την καλύτερη δουλειά την κάνει η φύση από μόνη της.
Alexia's Blog 